Rozdział 16

Czy jest sens tłumaczenia tego dalej? Ja go nie widzę. Ada nie będzie już tłumaczyć, mała ilość z Was jest zainteresowana tym blogiem. Chciałabym widzieć jakiś odzew z waszej strony, mały komentarz a tyle radości. Zaczynają się (dla mnie już się zaczęły) wakacje, więc rzadko pewnie będę w domu, z czego rozdziały będą dodawane różnie, nie wiem w jakich odstępach czasowych, nie mogę nic Wam obiecać. Wiadomo że im więcej komentarzy tym większa chęć do wzięcia się za tłumaczenie :) A więc przejdźmy do rozdziału, miłego czytania. 

***

 Byłam kompletnie odrętwiała i cicha. 

 Jak mogłam być na tyle głupia i nieświadoma moich ruchów, zwłaszcza z moim nauczycielem. Każdy, nawet gorszy od mojej mamy, mógłby przejeżdżając bądź przechodząc zobaczyć nas mały pocałunek. Ale, ten mały pocałunek może zmienić wszystko. Co jeśli mama wiedziała kto to jest? Znaczy, pan Styles jest nowym nauczycielem, więc nie mam pojęcia czy w ogóle wiedziała, jak wygląda.

 Mama patrzyła na  mnie z lekkim uśmiechem na ustach, który przekonał mnie, że nie jest zdenerwowana, tylko chcę znać prawdę. 

  - Chłopak... - Powiedziałam cicho, kiedy moja mama siadła wygodnie w fotelu. 

 - Cóż, mam taką nadzieję - Odpowiedziała ze śmiechem, a ja skarciłam siebie za bycie tak bardzo... Sobą.

 - Więc... - Zaczęła - Kim on jest? Skąd go znasz?

 Z przyzwyczajenia, moje zęby przygryzły dolną wargę, podczas szukania słów jakie mogę użyć, by nie sprzedać jej zbyt wiele informacji o panu Stylesie.  

 - To nikt... - Natychmiast odwróciłam od mamy głowę, by ukryć uśmiech który wkradł mi się na usta. Tylko nie wielka wzmianka o nim, a ja już się uśmiechałam jakbym wygrała rejs albo loterię. Czułam że moje serce skupia się na Harrym przy każdej okazji, a on nawet o tym nie wiedział. To jest jak kochanie kogoś sławnego, ten ból że on nigdy cię również nie pokocha. Ale szczerze, nie obchodziło mnie, czy Harry jest mój bądź nie. Oczywiście chciałabym żeby ze mną był, ale to było zbyt nielogiczne by mogło się stać. 

 - No cóż, przez wyraz twojej twarzy nie sądzę by był nikim. 

 - Więc... - Cicho zaczęłam, nadal nie chcąc zdradzić o kogo dokładnie chodzi - Jest wysoki, ma brązowe, falowane włosy, jest słodki... - Czułam jak moje myśli się zapędzają. 'Jest seksowny, ma dobry gust muzyczny, to mój nauczyciel' dopowiedział cichy głosik w mojej głowie. 

 - Jak długo go znasz?

 Uniosłam wargi, bojąc się że mama będzie mnie przez to osądzać.

 - Pięć dni...

 - Teraz, skarbie... - Zaczęłam ale jej przerwałam. 

 - Wiem, wiem. Nie zakochuj się w nim zbyt szybko, bla, bla, bla... Ale nic nie poradzę na to, że jest wyjątkowy. Nie jest tak że po prostu tak mówię, on po prostu jest inny.

 Ku mojemu zdziwieniu, kąciki ust mojej mamy uniosły się w górę, aż czajnik zaczął dawać znak że woda jest zagotowana. Patrzyłam jak idzie przez pokój do kuchni. Złapała czajnik i wypełniła wodą kubki które wcześniej przygotowała. 

 - Porozmawiaj ze mną - Powiedziała mama, ostrożnie niosąc kubki do jadalni, na stół. Usiadłam na wygodnym krześle. Obje siedziałyśmy po przeciwnych stronach stołu. 

 - Gdy byłam w twoim wieku - zaczęła - Też spotkałam chłopaka... - Mówiąc, patrzyła się w dal pokoju, przypominając sobie wspomnienia które chciała opowiedzieć.

 - Nazywał się James. Był absolutnie piękny, w środku i na zewnątrz. Spędzałam z nim czas kiedy tylko mogłam; byłam pewna że jest moją bratnią duszą i człowiekiem z którym chcę spędzić resztę życia. Wymykałam się niemal zawsze po ciszy nocnej, posłuchać jego dowcipów, lub tylko powiedzieć dobranoc lub go pocałować. - Mały blask padł na oczy mojej mamy, które były szklane i pilnowały by nie uronić łzy. 

 - Ale - z jej lewego oka popłynęła łza - kiedy przyszedł czas na studia, poszliśmy w swoje strony. 

 Ciche "aww" wydobyło się  moich ust, kiedy patrzyłam jak moja mama pokazuję mi swoje serce, nic nie ukrywając. 

 - Ja często - próbowała ukryć kierujące nią emocje - Myślę co teraz robi. Czy jest szczęśliwy, czy ma żonę, dzieci... Chodzi mi o to, że jeśli kogoś kochasz, nie daj mu odejść. Nie ważne co się stanie. Ponieważ codziennie myślę, jak moje życie wyglądałoby z nim. Dobrze... Nie chcę cię dłużej zatrzymywać więc idź do łóżka. - Zakończyła z małym uśmiechem. Kiedy mama wstała z krzesła, złapała kubki i udała się do kuchni, wkładając je do zlewu, by umyć je jutro. 

 - Kocham cię - Powiedziałam wchodząc na schody.

 - Też cię kocham, kochanie.

*** 

Mam nadzieje że wiecie (pisałam o tym we wstępie) że niektóre rzeczy trzeba zmienić, dodać, ująć i tak dalej, by normalnie to przetłumaczyć, bo przecież nie chcecie czegoś co by wyglądało jak wyjęte z tłumacza :)